Hier is ‘ie dan. Mijn hart. Sorry dat hij er zo bij ligt.
Het is bijna gênant, zo gebroken en gebarsten. Het lijkt wel tweedehands.
Ik had ‘m je zo anders willen geven.
Zoals hij ooit klopte voor de eerste.

Ooit was mijn hart zoals hij hoort. Echt. Onbeschadigd en onverschrokken.
Maar ik gaf ‘m in gedachten aan vreemden, waardoor hij te lang alleen was.
Ik gaf mijn hart aan boeven die ook al eigenaar waren van een ander hart.
De laatste zei dat hij mijn hart een te groot cadeau vond.

Nee joh, zei ik toen. Dat geeft toch niet, pak ‘m maar, dat hart van mij.
Ik doe er toch niks mee, hij is van jou.
Shit. Ik ben er niet zuinig op geweest.
Shit. Ik wist niet dat ik er zuinig op wilde zijn.

En nu, nadat mijn hart voor de zoveelste keer onzorgvuldig uit mijn borstkas is geplukt, hoor ik ineens de jouwe.
Afgedankt lag mijn hart in de prullenbak, tussen koffieprut en garnalenstaartjes.
Maar ik hoor jou. En ik had niet verwacht dat je nog zou komen.

Ik graai in de grijze vuilniszak en spoel mijn hart af met warm water.
Hier is ‘ie dan. Een verschrompeld hartje, met barsten, hij is van jou als je wilt.
Misschien is hij stuk en niet meer om aan te zien, maar hij klopt nog wel.
Voorzichtig en angstig zeg ik nu. Alsjeblieft.

Of wil je misschien eerst wat van me drinken?